1.เก็บมาจากสมุดเล่มหนึ่ง
เนิ่นนานมาแล้ว สมัยผมเรียนป.6 โรงเรียนบ้านอ่างทอง
ครั้นเมื่อปิดเทอมปลายแล้ว อันที่จริงจะว่าปิดแล้วก็ไม่เชิง
คุณลองคิดดูซิ ผมสอบไล่เสร็จไปแล้ว (…ไล่แล้วนะคุณ)
อ.จ.แกยังดันสั่งไว้อีกว่า
“สอบเสร็จแล้ว พรุ่งนี้เธอมาเรียนตามปกตินะ บางตอนเธอยังเรียนไม่จบ ครูจะสอนแล้วทวนให้ด้วย”
(สงสัยเบื้องบนสั่งแกมายังงี้)
อะไรกันวะ โอยจะบ้าหรือไง
สอบแล้วยังเรียนอีก ผมไม่ยอมหรอก
ผมตะโกนลั่น ในใจ
“หวังว่าพวกเธอคงเข้าใจนะ ใครไม่มา จะไม่มีการตรวจข้อสอบให้ ถือว่าไม่ผ่าน “
“ไม่ผ่าน….ไม่ผ่าน ก็ตกนะสิ” (เอ๊ะไม่ใช่สิ ไม่ตกหรอกแค่อยู่ที่เดิมอีกปีนึง)
อจ.ขู่แค่นี้ เราก็ต้องจำยอมอยู่แล้ว
แต่แล้ว ผมไปเรียนได้ไม่กี่วัน ก็มีอันไม่ต้องไปเรียน
แม่ผมไปโรงเรียนขออณุญาตเรียบร้อยเหตุเพราะว่า
![เจอสมุดเก่าๆเล่านึง มีเรื่องเล่า](https://katikala.com/wp/wp-content/uploads/2017/05/IMG_7200-225x300.jpg)
ญาติคนนึงไม่สบายรักษาตัวอยู่ที่กรุงเทพ
พ่อกับแม่จะพาผมและพี่ๆไปเยี่ยม
โอย ตอนนั้นผมดีใจจริงๆ ความรุ้สึกของเด็กๆนี่ครับ
ไหนจะไปกรุงเทพ มิหนำซ้ำยังไม่ต้องเรียน
(ไอ้เด็กเวร ตอนนั้นไม่คิดถึงญาติ)
แล้วผมก็ได้ไป กรุงเทพ ลืมไปแล้วว่ากรุงเทพมันเป็นยังไง
จำได้แต่ สะพานลุงธน แห่งหนึ่งละ ก็ชื่อเหมือนลุงผมเลยนี่
(จริงๆสะพานชื่อกรุงธน)
อย่าดีกว่า ผมไม่เขียนถึงกรุงเทพ กรุงธนดีกว่า
ผมไม่ได้รักกรุงเทพ เหมือน นักเขียนคุณที่ชื่อ สุวรรณีแกหรอก
ให้ผมอยู่นะพออยู่ได้ แต่ให้ผมรักละก็ ให้ผมรัก อาภัสสรา ตอนอายุ 80ดีกว่า