ภาวะที่ศิลปินคนหนึ่ง เร่ิมถดถอยด้วยแรงกาย นั้นพอเข้าใจ 

แต่การถดถอยของแรงใจ แบบไม่อยากเล่นดนตรี ไม่มีอารมณ์จะแต่งเพลง และบางคราถึงกับไม่อยากจะออกจากห้องคับแคบ 

เพียงแค่เอ่ยว่าอยากจะออกไป ไหนสักที่ ด้วยเรี่ยวแรงที่พอมี ผมอาสาจะพาพี่ไป

พี่อารักษ์ อาภากาศ แกอยากไปเชียงราย แบบว่าอยากเจอท่าน ว. ผมจึงอาสาพาไป

การพบท่านว.นั้นยากตรงที่ ท่านมีคิวไปต่างประเทศ 

แต่ยังไง เราก็พอมีมิตรสหายอยู่ที่เชียงราย ไม่น้อย ไหนๆเลือกวันเวลาหันหัวหันทิศขึ้นเหนือแล้ว 

มุ่งหน้าไปยัง “เรียวกังเชียงราย” สถานปลีกวิเวกแบบสุนทรีย์ มีที่พักมีร้านน้ำชา มีหมาให้บำบัดอาการเหงา

เรามุ่งไปเยียวยาอาการหงอย กันสองวัน ด้วยความที่อยากชดเชยคืนบ้าง ก็เลยนึกเสนอขึ้นว่า ถ้างั้นเราเล่นดนตรีให้คนแถวนั้นฟังกันสักยก

จึงจัดกันง่ายๆที่ ขัวศิลปะ จะเล่นเอาอะไรในเมื่อเก็บค่าบัตรก็คงไม่ใช่ 

งั้นก็คงเล่น”เอาเพื่อน” นั่นแหละ เอามิตรภาพ ซึ่งมาช่วยกันโอบล้อม ประคับประคองภาวะของศิลปินให้ดำเนินเดินทางต่อ

เสร็จสิ้นการแสดงแล้ว ก็ได้จังหวะราวกับบุญบังเกิด

มีสายรายงานว่าท่านว.คืนกลับมายังสำนักของท่านพอดี

รุ่งเช้าจึงรีบปรี่ไปหา..  ศิลปินบอกว่า อยากทำเพลงบรรเลง ชื่อ “จูบจักรวาล”

ท่านว.ว่าของอาตมามีบทกวี  “จักรวาลในถ้วยชา”

ถ้ามีเวลาให้กลับมาใหม่จะพาชมหิ่งห้อยในยามราตรี เผื่อจะมีพลังใจในการสร้างสรรค์

กราบลาท่าน แล้ว ขึ้นภูใจใส